Pustynia w Utah

Casimir Thompson · 2017-08-07 23:56:54

.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:15:19

Gdy się ocknęłam słońce już zachodziło. Musieli zauważyć, że nas nie ma. Albo uznali, że poszliśmy się chędożyć. Błagam niech będzie to to pierwsze. Hilal podał mi wody, spojrzałam na nią niepewnie.
- Spokojnie, to zwykła woda. - odkręciłem butelkę i wypiłam połowę na raz. Nie byłam skneblowana. Mogłam uciec. Tylko gdzie. - Namyśliłaś się może kochaniutka? - splunęła mu w twarz. Wytarł ją z manierą jedwabna chusteczką.- No dobrze, dajemy ci ostatnią szansę. - pstryknął i dwójka mężczyzn mnie poprowadziła trzymając za ręce. Doszliśmy do dołu, głębokiego na jakieś dwa metry. Tuż przy jego krawędzi leżała skrzynia. A w niej wciąż nieprzytomny Arwell. Spojrzałam zszokowana na Hilala kręcąc przecząco głową i próbując się wyrwać. - z oczywistych względów rozumiesz, że nie możemy go puścić wolno, szukałbyś nas- zaakcentował ostatnie słowo. - jednak będę na tyle miły i dam mu to- wyjął z kieszeni złotą zapalniczkę i rzucił ją do skrzyni. - Oby udusił się, zanim umrze z pragnienia. Chociaż szkoda, naród musi być z niego dumny. A więc tak, żyjesz, jesteś wolna i pracujesz na naszych warunkach, albo- przejechał palcem po gardle robiąc krzywą minę.
- Nnigdy do ciebie nnie dołączę. - nawet nie wiem skąd u mnie taki upór. Zupełnie jakby powagą tej sytuacji w ogóle do mnie nie docierała. Hilal westchnął.
- Niestety nie pozostawiasz mi wyboru, miło było panią poznać, panno Jensen. Szkoda takiej ślicznej i młodej buźki. Powiedz no, ile masz na prawdę lat? 22? 23?- znowu splunęła mu w twarz i wydałam z siebie okrzyk wściekłości. Jakim on prawem mógł to wiedzieć. Próbowałam go kopnąć, jednak mnie odciągnięto. Po chwili poczułam ciemność, jakby wszystko mnie powoli pochłonęło.

Wiadomość dodana po 03 min 34 s:
- Arwell... Arwell!- ocknęłam się. Nie mogłam powstrzymać łez, które spływały mi po policzkach mocząc mu koszulkę. Leżałam częściowo na jego żebrach. Przez chwilę myślałam, że nie żyje. Objęłam po omacku i dotknęłam nadgarstka po jego drugiej stronie. Był puls. - A... Arwell. Arwell!!!- Chyba poruszył głową. Coś wymruczał. Wciąż był omamiony narkotykiem. Po kilku następnych minutach mojego krzyczenia. - Arwell! - wzdrygnął się tak, że szarpnęło całą trumną. Usłyszałam jak próbował ruszyć ręką pode mną, a następnie drugą, wolną

Arwell Knight · 2017-08-08 00:20:41

- Charlotte?- powiedziałem cicho. Próbowałem wstać i uderzyłem się w głowę. - Cco się dzieje, gdzie my jesteśmy czemu ty na mnie leżysz.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:21:43

Zapowietrzyłam się od płaczu. Byłam sparaliżowana strachem.
- O... Oni cciebie, nie wiem, i... I mnie złapali i wsadzili tutaj i zakopali i... Jja nie chcę umierać, nnie tak

Arwell Knight · 2017-08-08 00:23:26

- Czy my jesteśmy w trumnie?- zapytałem coraz bardziej spanikowanym głosem. Wziąłem głęboki oddech i w połowie się powstrzymałem. Tlen. Odpowiedziała mi szlochem.- Ćśś, Charlotte, Charlie, musisz się uspokoić. Marnujesz tlen, którego i tak jest tutaj niewiele.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:24:17

Próbowałam się uspokoić, po chwili byłam w stanie normalnie oddychać.
- Ttutaj jest zapalniczka, ppowiedzieli, że tak będzie zabawnie- cała się trzęsłam.

Arwell Knight · 2017-08-08 00:25:17

- Świetnie- odruchowo chciałem przetrzeć twarz dłonią, jednak uderzyłem nadgarstkiem w ścianę trumny. - Fuck. Dobra... Charlotte musisz się uspokoić!- powiedziałem głośnym szeptem. - wyjdziemy stąd, damy radę. Gdzie jest ta zapalniczka?

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:26:02

- nie wiem, chyba gdzieś pod tobą.

Arwell Knight · 2017-08-08 00:27:00

- Dasz radę ją wyciągnąć?- podniosłem się odrobinę w miarę możliwości.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:27:54

Powoli wsunęłam rękę pod niego i zaczęłam nią sunąc po omacku. Przez chwilę słychać było tylko nasze oddechy. Wymacałam zapalniczkę w okolicy jego bioder. Czułam ją opuszkami palców, lecz nie mogłam jej złapać. Starałam się jak najbardziej cofnąć. Wtuliłam głowę w jego bok i wyciągnęłam ją cicho stękając.
- proszę nie komentujmy tego

Arwell Knight · 2017-08-08 00:29:07

- po prostu mi ją podaj. - czułem jak wygina rękę pod dziwnym łukiem by mi ją podać. - dobra, słuchaj, zapalę ją tylko na chwilę, by oszczędzić powietrze, odgarnij sobie włosy, czy coś.

Wiadomość dodana po 01 min 35 s:
Zapaliłem zapalniczkę na kilka sekund. Dokładnie przyjrzałem się drewnu i na chwilę spojrzałem na Charlotte. Częściowo była wciśnięta pomiędzy mnie a ściankę, leżała na w moim boku Cała trzęsła, miała wielkiego sińca na policzku i rozciętą brodę. Ktokolwiek odpowiada za to wszystko, już jest martwy. Zgasiłem ogień.
- Mamy to szczęście, że to jest zwykła sklejka. Masz może przy sobie nóż, który kiedyś ci dałem? Mnie rozbroili, nie wiem jak ciebie.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:31:28

- mmam- powiedziałam niezwykle cicho.

Arwell Knight · 2017-08-08 00:32:42

- Dasz radę mi go podać?- starałem się opanować strach i drżenie. W duchu dziękowałem ciężkiemu treningowi wojskowemu, oprócz sprawności fizycznej, nabraliśmy odporności psychicznej. Szamotała się się chwilę i dała mi go w rękę. - dobrze, teraz muszę uwolnić drugą rękę. - Złapałem ją wolną dłonią za szlufkę od spodni i podciągnąłem na wysokość mojej głowy. Naszego twarze prawie się stykały. Przywarła swoim ciałem do mojego, podczas gdy próbowałem przełożyć nóż do drugiej ręki. Poczułem jak coraz bardziej drży i głośniej oddycha. Robiło się duszno. - Charlotte, musisz się uspokoić

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:37:36

Dopiero teraz sobie uświadomiłam, że nie chcę umierać, nie tak
- Bboję się, Arwell, jja nie chcę ummierać! Boj...

Arwell Knight · 2017-08-08 00:38:44

zatkałem jej usta i nos jedną ręką.
- Tlen.- wysyczałem.- Nie umrzemy. - starałem się uwierzyć w to. Gentleman zadźgałby kobietę by się nie męczyła i umarł z godnością. Nie. - posłuchaj, dasz radę się obrócić?- prawie muskałem jej skórę ustami. Czułem jak kiwa przecząco. - musisz mi powiedzieć, czy widziałaś dół. Charlie skup się! Czy. Widziałaś. Wykopany. Dół.
- ttak
- możesz mi powiedzieć jak głęboki był?

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:39:41

- nnie wiem, może 2 metry, może 2,5, Arwell... Jja...

Arwell Knight · 2017-08-08 00:40:24

- Szszsz- część jej włosów opadała na moją twarz- jak długo potrafisz wstrzymać oddech?

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:41:48

- cco to ma do rzeczy? Z jakieś 2 minuty, nigdy nie byłam dobrym nurkiem. Cco ty robisz?
Poczułam jak mocno mnie obejmuje jedną ręką.

Arwell Knight · 2017-08-08 00:42:40

- Oglądałaś kiedyś Kill Billa?

Charlotte Jensen · 2017-08-08 00:44:12

- Ttak- powiedziałam przestraszona
- Dasz radę zrobić więcej miejsca?- nie mogłam uwierzyć w jego opanowanie. Zawsze był spokojny, szczególnie na misjach, jednak teraz, w takiej sytuacji to było niewiarygodne. Poruszyłam się niezgrabnie. Odchylił głowę w bok, starałam się jak najbardziej wcisnął twarzą w powstałe miejsce.- no to skoro oglądałaś, to teraz wiesz co mniej więcej nas czeka. Musisz mi jakoś pomóc odgarniać mi ziemię.- powiedział i wbił nóż w sufit trumny przebijając ją na wylot.

Wiadomość dodana po 17 min 30 s:
Nie wiem ile dokładnie razy udało mu się go wbić. Potem rzucił go i zaczął walić pięścią. Cały czas szeptał coś do mnie, jednak nie byłam w stanie nic zrozumieć w panice, która szczególnie mnie ogarnęła gdy ziemia zaczęła się na mnie sypać. Odgarniał ją do momentu gdy było już jej za dużo. Pomógł mi się powoli podnieść i wypchnął mnie w ziemię nad nami. Wstrzymałam powietrze, chyba się zraniłam o rozbite deski, sunęłam ręką wzdłuż ciała próbując ją wyprostować w górę, milimetr po milimetrze, wydawało mi się, że słyszę jak Arwell stęka gdy na nim stanęłam, udało mi się. Poczułam jak moje dłonie wystają na ziemię, zaczęłam odgarniać jak najszybciej ziemię, powoli się dusiłam, ruszałam całymi rękami próbując powiększyć dziurę, w pewnym momencie poczułam, że mój prawy łokieć jest na tyle luźny, że jestem w stanie go zgiąć. Podciągnęłam się. Nie wiem skąd wzięła się we mnie taka siła, czułam jak sunęłam przez ziemię. Wydostałam się na powierzchnię, wyczołgałam się parę metrów do przodu i zaczerpnęłam głęboko powietrza.

Opadłam bez sił na plecy, lecz uświadomiłam sobie, że dziura ponownie się zasypała. Odwróciłam się w jej stronę. Moje serce waliło tak mocno, że jeszcze chwila i rozerwie mi klatkę piersiową. Arwell nie wychodził. Chwiejnie podniosłam się i doszłam w miejsce, przez które wyszłam. Noc była chłodna i spokojna, jedyne co słyszałam to swój oddech i bicie mojego serca. Czułam jak znów ogarnia mnie panika, a łzy napływają do oczu.
- A... Arwell? Arwell!- wychrypiałam, miałam ziemię wszędzie. Patrzyłam się ze zgrozą w Świerzo rozkopaną ziemię.
Nagle wybiła w górę blada dłoń. Krzyknęłam przestraszona, ale i uradowana. Złapałam ją, drugą zaczęłam odgarniać ziemię. Po chwili wyciągnął się i usiadł próbując panicznie wyciągnąć nogi. Starał się uspokoić, widziałam przerażenie w jego oczach. Ciężko dyszał. Usiadłam obok niego, wzięłam jego twarz w dłonie, odgarniałam mu ziemię z oczu.
- O mój boże, Arwell spokojnie, już dobrze- poczułam jak spływają mi łzy, tworząc błoto na policzkach.- już dobrze- przytrzymałam jego głowę tak by spojrzał mi w oczy. Trwaliśmy tak przez chwilę, jego oddech stawał się coraz bardziej miarowy. - już dobrze- odgarnęłam mu włosy do tyłu i pocałowałam go w policzek i skroń.

Wiadomość dodana po 19 min 03 s:
Spojrzał na mnie skonfundowany wciąż ciężko oddychając. Oparł się o drzewo, które rosło przy grobie.

Arwell Knight · 2017-08-08 01:06:57

Dopiero teraz zauważyłem jak wiele gwiazd było na niebie. Musieliśmy być daleko od miasta. Oddychałem głęboko. Był taki moment, gdy myślałem, że już stamtąd nie wyjdę, że się uduszenie. Teraz mogłem odetchnąć pełną piersią. Noc była chłodna i wilgotna. W dzień musi być tutaj bardzo gorąco. Zacząłem się śmiać. I krzyczeć. Właśnie teraz sobie uświadomiłem, że przeżyliśmy. Że uda nam się uciec. Że nie wiedzą o tym, że żyjemy. Spojrzałem na Charlotte.

Charlotte Jensen · 2017-08-08 01:10:40

Arwell zaczął się śmiać. Również zaśmiałam się pod nosem i odetchnęłam z ulgą. Usiadła po przeciwnej stronie drzewka. Nawet nie wiem, czy to ja, czy to on splątały nasze palce. Złapałam jego dłoń i przysunęłam do siebie. Zwinęłam ją w pięść i przycisnęłam delikatnie do swoich ust. Zdawało się, że nie zwrócił na to nawet uwagi.

Arwell Knight · 2017-08-09 22:16:46

Siedzieliśmy, aż nasze oddechy kompletnie się uspokoiły. Powoli wyciągnąłem dłoń z jej rąk i wstałem.
- Musimy iść- powiedziałem otrzepując i tak całe w ziemi ubranie.

Charlotte Jensen · 2017-08-09 22:18:04

- Co?!- spojrzałam na niego zszokowana. Jakiekolwiek emocje targały mną przed chwilą, właśnie uciekły.

Arwell Knight · 2017-08-09 22:19:50

Podałem jej rękę i pociągnąłem do góry.
- Musimy iść, nie mam pojęcia gdzie dokładnie jesteśmy, ale patrząc na okolicę jak tylko wstanie słońce zrobi się tutaj strasznie gorąco. Musimy znaleźć miejsce skąd zadzwonimy po pomoc.

#1 2017-08-07 23:56:54

Pustynia w Utah

#2 2017-08-08 00:15:19

Odp: Pustynia w Utah

#3 2017-08-08 00:20:41

Odp: Pustynia w Utah

#4 2017-08-08 00:21:43

Odp: Pustynia w Utah

#5 2017-08-08 00:23:26

Odp: Pustynia w Utah

#6 2017-08-08 00:24:17

Odp: Pustynia w Utah

#7 2017-08-08 00:25:17

Odp: Pustynia w Utah

#8 2017-08-08 00:26:02

Odp: Pustynia w Utah

#9 2017-08-08 00:27:00

Odp: Pustynia w Utah

#10 2017-08-08 00:27:54

Odp: Pustynia w Utah

#11 2017-08-08 00:29:07

Odp: Pustynia w Utah

#12 2017-08-08 00:31:28

Odp: Pustynia w Utah

#13 2017-08-08 00:32:42

Odp: Pustynia w Utah

#14 2017-08-08 00:37:36

Odp: Pustynia w Utah

#15 2017-08-08 00:38:44

Odp: Pustynia w Utah

#16 2017-08-08 00:39:41

Odp: Pustynia w Utah

#17 2017-08-08 00:40:24

Odp: Pustynia w Utah

#18 2017-08-08 00:41:48

Odp: Pustynia w Utah

#19 2017-08-08 00:42:40

Odp: Pustynia w Utah

#20 2017-08-08 00:44:12

Odp: Pustynia w Utah

#21 2017-08-08 01:06:57

Odp: Pustynia w Utah

#22 2017-08-08 01:10:40

Odp: Pustynia w Utah

#23 2017-08-09 22:16:46

Odp: Pustynia w Utah

#24 2017-08-09 22:18:04

Odp: Pustynia w Utah

#25 2017-08-09 22:19:50

Odp: Pustynia w Utah

Stopka